ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ဥ္းမ်ား

ေလထုကိုျဖတ္သန္းစဥ္မွာ
ငါဆိုတာရွိခဲ့ၿပီ
ငါရွိေၾကာင္း ေသခ်ာခဲ့ၿပီ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က
"ေနမင္းပိုင္စိုး" လို႔ေခၚလို္က္စဥ္မွာ
ငါမရွိေၾကာင္း ေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ။


အလင္းအားတစ္ခု ျဖတ္သန္းမည့္ဆဲဆဲ
"ေၾကကြဲရေတာ့မယ္" တဲ့
ညရဲ႕၀ိညာဥ္ေတြက။


ေရက်ခ်ိန္တြင္
ေမ်ာပါသြားသည့္ အမႈိက္တစ္စပမာ
နာက်င္စြာ
ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ
ရာဇ၀င္ကားခ်ပ္ေပၚမွာ မဆုတ္မနစ္
ေသြးသစ္မ်ားျဖင့္ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္
အဆက္မျပတ္ အခ်စ္စိတ္ယိုစီးမႈမ်ားနဲ႔
ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ငါပါ။
ပန္းရိုင္းေတြက ေျမႀကီးေပၚမွာဖူးပြင့္လို႔
ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲမွာပ်ံသန္းလို႔
အေ၀းႀကီး
ဟုိး . . . . . . အေ၀းႀကီးကရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးျမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူးကြယ္။
အားလံုးဟာ
မီးေတာက္ထဲမွာ သေႏၶၶတည္ခဲ့တဲ့
ေရာဂါပိုးေတြပဲ
အေသြးအသားေတြနဲ႔
ငါ့ရဲ႕
ငါ့ရဲ႕အေသြးအသားေတြနဲ႔
အတုမဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္၀ံ့သူမရွိတဲ့
သူရဲေကာင္းျဖစ္လာမယ့္ေန႔ထိ
အေသြးအသားေတြနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အေသြးအသားေတြနဲ႔။


အိုကြယ္ . . . မိန္းကေလးရဲ႕
နာက်င္မႈနဲ႔ ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပၚမွာ
မၾကင္နာသူ ေတးဆိုငွက္ေတြက
ဒီဇင္ဘာႏွင္းရည္စက္ေတြနဲ႔
ဖ်န္းပက္လို႔ ၾကည္စယ္ၾကေတာ့မယ္။


သတိတရတမ္းတစိတ္ေတြနဲ႔
ေရႊခ်ထားတဲ့စကားလံုးမ်ားမပါဘဲ
မိန္းကေလးေရ
ရိုးရိုးပဲ ငါလြမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။


ငါဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ဘုရားသခင္ေတာင္ ျငင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးကြယ္။


ဘာသာေဗဒမဲ့
ေမြဖြားလာခဲ့ရတဲ့ တို႔အခ်စ္မ်ား
ႏွလံုးသားအေၾကာင္း ေျပာဆိုခြင့္မရွိ။
ႏြမ္းလ်၊ ပင္ပန္း၊ ရီေ၀စြာ
ၾကည္ႏူး၊ ခ်ိဳျမ၊ ရင္ခုန္စြာ . . .။


တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
အသည္းႏွလံုးမရွိသူေတြလို ရယ္ေမာၾက
အနာဂတ္မရွိသူေတြလို
ကေလးဆန္ၾကရင္း
အသံလိႈင္းေလးမ်ား
တျဖည္ျဖည္း နိမ့္၀င္ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အခါ
ခြဲခါြဖို႔ တို႔သိၾကၿပီ။
ဟိုယခင္
မင္းနဲ႔ငါ ဟုိယခင္ေတြ႕စ
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ညေနတစ္ခုမွာ
ငါ ကဗ်ာဆရာေလ
နင္၊ သင္ခန္းစာထဲအိပ္ငိုက္သူ
ဘြဲ႕အထပ္ထပ္ယူဖို႔ ၾကိဳးစားသူ
မုန္႔တီစား၊ ရုပ္ရွင္သြား၊ ပုတီးစိတ္
ဘုရား၀တ္ျပဳ၊ စာဖတ္
လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကို တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ အတည္ျပဳရသူ။

အံႀကိတ္ၿပီးေခါင္းငံု႔ရတဲ့အခါ
အားတင္းၿပီး ေက်ာခိုင္းၾကတဲ့အခါ
မာနဆိုတာ
ေၾကကြဲျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ပထမဆံုးလူ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အခါ
ဒုတိယလူဆိုတာ
တတိယလူနဲ႔ အတူတူပါပဲကြယ္။

ငါ
မိုက္မဲစြာရင္ခုန္တတ္သူ
အပြန္းအပဲ့မ်ားစြာ ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔လူ။
မင္းလည္း
ငါ့လိုပဲ ရင္ခုန္တတ္သူ
သို႔ေပမယ့္
အသည္းႏွလံုး စကားမေျပာတတ္သူ။

အိုကြယ္ . . . ထားခဲ့ေတာ့
ထားခဲ့ေတာ့ကြယ္
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့။

ခြဲခြာရမယ့္
အနာဂတ္ရဲ႕ ညေနတစ္ခုမွာ
လွပစြာ မင္းၿပံဳးႏိုင္ဖို႔အတြက္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငါေပ်ာ္ေမြ႔ဆဲပါ။

တမ္းတ၊ ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ကမ္းပါးစြန္းမွာ . . .
ထားခဲ့ေတာ့ကြယ္
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့။

စြဲလမ္းမႈရဲ႕
အသည္းႏွလံုးနဲ႔ေ၀းရာ၊
အစဥ္အလာမ်ားရဲ႕
ခ်ဳပ္တီးမႈမဲ့လြတ္ကင္းရာ၊
ၾကယ္မ်ားမရွိတဲ့
ညမ်ားရဲ႕ က်ံဳးေရျပင္ထက္မွာ၊
ငါ
ငိုပါသည္
ငါ ငို ပါ သည္
ငါ့မ်က္ရည္တို႔သည္
သမုဒၵရာေလးစင္းထက္ပင္ မ်ားကုန္၏။

အိုကြယ္ . . . မိန္းကေလးရဲ႕
ေၾကကြဲမႈနဲ႔ ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပၚမွာ
မၾကင္နာသူ ေတးဆိုငွက္ေတြက
ဒီဇင္ဘာႏွင္းရည္စက္ေတြနဲ႔
ဖ်န္းပက္လို႔ ၾကည္စယ္ၾကေတာ့မယ္။

ညိဳ႕ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္း မန္က်ည္းပင္အိုေတြနဲ႔
ဘုန္းႀကီးဦး၀ိသုဒၵၶရဲ႕ ရြာဦးေက်ာင္းထိပ္ဖ်ား
ေတာက်ီးကန္းမ်ား ေအာ္ျမည္ေနၾကစဥ္ . . .
အေမက ငါ့လက္ကိုဆြဲလို႔
လယ္ကြင္းထဲမွာ ႏြားမေတြျမက္စားလို႔
ရြာအနီးမွျဖတ္သန္း
ျမစ္တစ္ခုရဲ႕ ကမ္းပါးေပၚမွာ
ေဟာဟိုခပ္ေ၀းေ၀း ေတာညိဳတန္းထိ
ေငြဗ်ိဳင္းျဖဴေတြ ပ်ံသန္းေနၾကရဲ႕။
ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕
လတီၲက်ဳမ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚမွာ။

ေန၀င္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္
ပ်ိဳေၾကာက္တဲ့သည္အခ်ိန္
ဆီမီးကြယ္ မွန္အိမ္နဲ႔
ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘ၀
ထန္းတဲကအျပန္
အစ္မရဲ႕ သီခ်င္းသံဟာ
ေလထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့။

ပစၥဳပၸန္မွာေတာ့ . . .
ခံစားခ်က္ေတြ
သုေတသနစာတမ္းေတြ
ေရွ႕ေနေတြနဲ႔၊ ဓမၸၼကထိကေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္းေျပးေဆာင့္လာတဲ့
ဖုန္မႈန္႔ေတြၾကား၀ယ္၊
တျဖည္းျဖည္း ေဆြးျမည့္လာေသာ
ျပက္လံုးေတြနဲ႔ရယ္
မရယ္ခ်င္တဲ့အျပင္
ငါ ရယ္ေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္မိရဲ႕
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ငိုခ်င္းခ်ဆဲ
ဒီလိုႏွင့္ပင္ "အလြမ္းကိုမခံစားတတ္တဲ့
ေရာဂါသည္တစ္ဦး" အျဖစ္နဲ႔ နာက်င္စြာ
ေပါက္ကြဲလုလုသံစဥ္မ်ားနဲ႔
ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ
ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။
မိုးေကာင္းကင္ရဲ႕ က်ယ္ျပန္႔မႈေအာက္
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္
လြတ္လပ္စြာရွိပါရဲ႕လား။

အိုကြယ္ . . . ညေနခင္းကေလးရဲ႕
ေၾကကြဲမႈနဲ႔လွပခ်ိန္
အိမ္ျပန္ဖို႔႔သတိေမ့ေနတဲ့
ဂ်စ္ပစီမေလးေရ
မင္း၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚဒီဇိုင္းဟာ
ငါျဖစ္ခဲ့ၿပီကြယ္။

လာၾကေလ
မီးပံုးထဲျဖတ္နင္း
ေတးသီခ်င္းေအာ္ဆိုၾက၊
ေဟာဟိုမွာ
က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို က်ိန္ဆဲရင္းနဲ႔
ကေလးရဲ႕အေမ
ဓမၸၼသီခ်င္းကို ရြတ္ဆိုေနရဲ႕။

လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းအတြက္
သက္ေသျပခဲ့
အသည္းႏွလံုးနဲ႔ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့
ရိုးသားမႈနဲ႔ ဘ၀ကိုဖက္တြယ္ခဲ့
ခမ္းနားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔။

အပူခ်ိန္ဒီဂရီ တစ္ရာ့ရွစ္
စိတ္ညစ္ၿပီး သတ္မေသၾကပါနဲ႔
မိတ္ေဆြတို႔ေရ
အယ္လ္ကိုေဟာနဲ႔ ေတြ႕ထိတဲ့အခါ
အီေကြတာကဗ်ာေတြလို
ေသြးေၾကာကို ဆူပြက္ေစလိမ့္မယ္။
ဘာကိုမွမယံုဘဲနဲ႔
ပံုခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့
အမွန္အမွားဟာ
ကံတရားသာျဖစ္ပေစေတာ့။
ဂုဏ္သိကၡာမဲ့
အသက္ရွင္ရတဲ့ေန႔မ်ား
ဘုရားသခင္နဲ႔ မျငင္းခံုလိုေတာ့ပါ၊
ရယ္ေမာျခင္းတစ္ခု
စာအုပ္ပံုၾကားမွာ
က်ိဳးေၾကာင္းဆက္သြယ္မႈ ယုတိၲေဗဒေတြနဲ႔
ငါ့အတၲကို ခြဲစိတ္ေနၾကရာ . . .

အေမွာင္ထု၏ဟုိမွာဘက္တြင္
ေနထြက္ေၾကာင္း သင္တို႕သိပါသည္။

တစ္ခုတည္းေသာ အမွန္တရားအတြက္
သက္ေသျပခ်က္မရွိ
လူ၏ အဇၩတၲ၌ရွိေသာအရာ
ဘာနဲ႔မွေခ်ဖ်က္မရ
ဘ၀၊ အို . . . ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေပၚမွာ
ေခါင္းမာစြာ ျငင္းဆိုေနဆဲပင္။

"ေနာက္ဆံုး" ဟုအမည္ေပးထားတဲ့
ေဟာဟုိသစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္မွာ
ကဗ်ာဆရာေတြ ျငင္းခံုးေနၾကစဥ္၊
"ျဖတ္သန္းျခင္း" လို႕ေခၚဆိုၾကတဲ့
ေဟာဒီျမစ္ရဲ႕ အနက္ဆံုးအပိုင္းမွာ
ငါ့မ်က္ႏွာကို ေဆးေၾကာပစ္ခဲ့ၿပီ။

ႏူးည့ံ
ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ ႏွင္းဆီ၀တ္ဆံတို႕နဲ႔
သမုဒၵရာတို႔ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းမွ
ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလျပည္ႏုတို႕
ေတြ႕ဆံုတဲ့ခါ
ၾကင္နာစြာ ေပြ႕ဖက္ေသာအနမ္းမွ
အလြမ္းညမ်ားရဲ႕ ဒ႑ာရီတစ္ခု
ေၾကကြဲမႈနဲ႔ ငါဖြဲ႕ဆိုမိေပါ့
မင္းတို႕ခံစားႏိုင္ဖို႕ေတာ့
မလြယ္ဘူးေလ။

ဟုတ္ကဲ့
ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းမွာ
မာရ္နတ္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားပါသလား။
လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ အမွန္တရားဆိုတာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ သိကၡာပုဒ္ေတြလား။
ဒါေပမယ့္ . . . အေမ
ကြၽန္ေတာ္ က်ိန္ဆို၀ံ့ပါရဲ႕
အဲဒီကင္းဘတ္စေပၚက
ကုဗပံုပန္းခ်ီကားခ်ပ္ဟာ
ကြၽန္ေတာ့ပံုတူအစစ္ပါ။

သန္႔ရွင္းစြာ
ခမ္းနားသိမ္ေမြ႕စြာ
အိပ္မက္ထဲမွာ အနာေရာဂါမရွိ။
ဦးမညႊတ္ပါ
ဒူးမေထာက္ပါ
ကဗ်ာထဲမွာ မာနတရားနဲ႔အျပည့္။
လူျဖစ္လာျခင္းအတြက္
ျငင္းခ်က္ထုတ္ဖို႕ တစ္စံုတစ္ရာ
မရွိဘူးဆိုခဲ့ရင္
ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းအထုရွိတဲ့
ေဟာဒီမဟာပထ၀ီေျမႀကီးဟာ
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲက ဖိတ္စဥ္လြင့္က်သြားတဲ့
အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေအးစက္တဲ့ အလကၤာေတြနဲ႔
ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ အၾကင္နာမ်ားစြာ
ငါ . . . ၀မ္းနည္းစြာ ျငင္းဆိုလိုက္ရၿပီ။

မြန္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္မႈ၏ ငါျဖစ္ဆဲမွာေတာ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ခ်စ္တတ္မႈနဲ႔သာ
သင္တို႔ကို ငါခ်စ္ခဲ့ရေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ပင္ . . . တစ္စတစ္စပြန္းပဲ့
လူ႕အျဖစ္ရဲ႕စကၠန္႔မ်ားစြာမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ျငင္းဆိုႏိုင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။
သိုေပမယ့္
ကမၻာႀကီးကို ရြဲ႕ေစာင္းေစျခင္းမွာ
ပန္းခ်ီဆရာေ၀ခ်စ္ကိုရဲ႕
ရွည္လ်ားေကြ႕ေကာက္ေသာ
ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေတာ့တယ္။

အိုကြယ္ . . . မိန္းကေလးရဲ႕
ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပၚမွာ
မၾကင္နာသူ ေတးဆိုငွက္ေတြက
ဒီဇင္ဘာႏွင္းရည္စက္ေတြနဲ႔
ဖ်န္းပက္လို႔ ၾကည္စယ္ၾကေတာ့မယ္။
တကယ္လို႕သာ
မင္းဟာ၊ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့
ပ်ံတက္ဖို႕ေရာ၊ နားတတ္ဖို႕ပါ
ႏွစ္ခုလံုးဟာ လိုအပ္ခဲ့တယ္။

လြဲမွားမႈ
စာတမ္းၿပဳစုသူေတြနဲ႔
အၾကင္နာတရားရဲ႕ နတ္ဆိုးမ်ား၊
အလင္းေရာင္ခ်ိဳ႕တဲ့
စည္း၀ါးမဲ႔ နံရံမ်ားရဲ႕ ဟိုဘက္မွ
သုညျဖစ္တဲ့ ကမၻာေျမမွာ
ငါ၊ ထာ၀ရကဗ်ာဆရာသာ ျဖစ္ေတာ့တယ္။
ငါ့ေျခေတြ ႏွစ္ဖက္လံုးျပတ္ေနေတာင္မွ
အႏုပညာဆိုတဲ့ေတာင္ေ၀ွးကို ေထာက္ၿပီး
ငါ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဦးမယ္။

ဟုတ္ကဲ့
ပညာရွိေတြရဲ႕ အာရံုေၾကာမ်ားစြာ
ေလထဲမွာ တြန္႔ေခါက္သြားပါသလား၊
ပီကာဆိုရဲ႕ ဂႏၲ၀င္အျပာ
ကာလာသီ၀ရီထဲမွာ ေသဆံုးသြားပါသလား။

ႏွံျပည္စုတ္ငွက္ကေလးတို႕ေရ
သင္တို႔ ဆက္လက္ေအာ္ျမည္ႏိုင္ပါေစ။

ကမၻာလံုးျခမ္းရဲ႕ ၀င္ရိုးစြန္းတန္းေပၚမွာ
ငါ့ခႏၶာ ႀကီးလိုက္၊ ေသးလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္
ငါ့ဆီေျပးလာၾက
ငါ့ဆီက ေျပးထြက္သြားၾက၊

အံု႕မိႈင္းေသာ တနဂၤေႏြမ်ားတြင္
တပ္ဆင္မရေသာ နိယာမမ်ားစြာ
အႏုပညာမရွိတဲ့ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးထဲမွာ
အရူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ရာ . . .

အေၾကကြဲဆံုး အရံႈးသမားျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္
အျပစ္မဲ့ဆံုး ႏွလံုးသားနဲ႔မို႕
အရိုးသားဆံုး အၿပံဳးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ဆဲပါ။

အိုကြယ္ . . . မိန္းကေလးရဲ႕
ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ တို႕ရဲ႕ေၾကကြဲမႈေတြကို
ထာ၀ရခြဲခြာၿပီးကာမွ
တို႕ . . . ထာ၀ရလြမ္းၾကရေအာင္ေနာ္။

ေန႔မရွိ၊ ညမရွိ
အေၾကကြဲဆံုးကာလမွ သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့
ရင္ထဲကအစိုင္အခဲ
ခြဲထုတ္ပစ္လို႕မရဘူးေလ။

ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားစြာ ေဆြးျမည့္ကာမွ
ဘ၀ကို ခ်စ္ႏိုင္ဦးေတာ့မလား။

ခ်ိုဳက်ိဳးႏြားနဲ႔ ဒြန္းစ႑ားတို႕ထက္
ပိုမိုရိုက်ိဳးသိမ္ေမြ႕စြာ
ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ေလွ်ာ့ခ်ခံခဲ့ရရာ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အုန္းဆံႀကိဳးေခြပမာ
ကြၽန္ေတာ္ အလိုမတူခဲ့ပါ။

"မငိုဘူး
ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူး"
မာနကိုေပြ႕ဖက္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငါျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီ။
တနဂၤေႏြမ်ားစြာနဲ႔တည္ေဆာက္
ဦးေႏွာက္၏ ခိုင္မာေသာျပယုဂ္တစ္ခု
ရစ္သမ္မဲ့ ဖြဲ႔႕စည္းမႈလက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွာ
ပြန္းပဲ့ခဲ့ေသာ သမာဓိတရားမ်ားစြာ . . .

မိတ္ေဆြေတြနဲ႔၊ ယင္ေကာင္ေတြနဲ႕
တ၀ီ၀ီေအာ္ျမည္ေနခဲ့ျခင္း မြန္းၾကပ္မႈထဲမွာ . . .

တစ္စံုတစ္ရာ လြဲမွားမႈမရွိ
တစ္စံုတစ္ရာ နာက်င္မႈမရွိ
ပကတိအျဖစ္
သုညအျဖစ္ လြတ္လပ္စြာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ၿပီးၿပည့္စံုခဲ့ၿပီ။

ခ်ဳပ္တီးမႈမဲ့
လြင့္ေမ်ာခဲ့ေသာအတၲမ်ား
ေမြးဖြားၾက၊ ေသဆံုးၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ရိုးသားၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ေဖာက္ျပန္ၾက။

ငါကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ့ေသာ
ငါ့အတၲၴဳပၸတၲိက်မ္းမွာ
ငါ မာရ္နတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္
ျငင္းဆိုႏိုင္ခြင့္ရွိရဲ႕လား။

အသက္ရွင္ျခင္းကိုျမတ္ႏိုးဆဲ
လြဲမွားမႈနဲ႔ အမွန္တရားေပၚမွာ
ခဏငယ္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေနၾကစဥ္ . . .
ျပဳတ္က်လာေသာ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္မွာ
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေပ့ါ။

အိုကြယ္ . . . မိန္းကေလးရဲ႕
နာက်င္မႈနဲ႔ ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပၚမွာ
မၾကင္နာသူ ေတးဆိုငွက္ေတြက
ဒီဇင္ဘာႏွင္းရည္စက္ေတြနဲ႔
ဖ်န္းပက္လို႔ ၾကည္စယ္ၾကေတာ့မယ္။

ေဟး . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . .
. . . . . . အသက္ရွဴျခင္းကို ရပ္လိုက္ၾက
ရပ္လိုက္ၾက၊ ေဟာဒီမဟာပထ၀ီေျမႀကီးနဲ႔
အလင္းေရာင္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းေပၚမွာ
သင္တို႕ကို ငါခ်စ္ခဲ့ပါၿပီ။
အာရံုငါးပါးရဲ႕ ဟိုဘက္မွာရွိတဲ့
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ၀ိညာဥ္နယ္ေျမမွာ
သင္တို႕ဟာ ငါျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

တုန္ယင္လိႈက္လွဲ
လည္ေခ်ာင္းကြဲသံနဲ႔ သီခ်င္းဆိုမိေပါ့။
ေရႊအိုေရာင္ငွက္ကေလးေရ
မင္းမ်က္ရည္ေတြရဲ႕တန္ဖိုးကို
ေပးဆပ္ဖို႕ ငါ့မွာတာ၀န္ရွိခဲ့ၿပီ။

နာက်င္မႈနဲ႔
ပိုလို႕ေတာင္ ေတာက္ေျပာင္ခဲ့ေသးရဲ႕
ကမၻာေျမႀကီးကို ငါတည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။
လြဲမွားမႈေတြနဲ႔
ပိုလို႕ေတာင္ ညီညြတ္ခဲ့ေသးရဲ႕
အမွန္တရားကို ငါဖန္ဆင္းခဲ့တယ္။

မိုးသားေတြ
ဟိုး . . . အေနာက္ေတာင္ဆီက
မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြ
ရင္ထဲမွာေအာ္ျမည္တမ္းတ
ငါ့လက္နဲ႔ ေခၚယူမရဘူးကြယ္။

ရင္ခုန္သံအားေကာင္းဆဲ
ေသြးေၾကာထဲမွာ အဖုအထစ္မရွိ
ခ်စ္တတ္ခဲ့သည့္ ဒ၀ီထိစိဒ မ်ားစြာ
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အတြင္းဘက္
အျပင္ဘက္
ထြက္သက္၀င္သက္တိုင္းမွာ
ငါရွိေနမႈ . . .

အသံေတြ
ေလထုထဲမွာရွိတဲ့၊
အမည္ေတြ၊ နာမပညတ္ေတြ
အာကာသထဲမွာရွိတဲ့၊
ဆင္ျခင္ေတြးေတာမႈအင္အားနဲ႔
၀ါဒတရားေတြ
ငါ့ရဲ႕၊ ဟဒယရုပ္၀တၴဳမွာရွိတဲ့၊
အရည္
အေငြ႕
အစိုင္အခဲအျဖစ္နဲ႔
လြင့္ေမ်ာပါေစကြယ္။

စၾက၀ဠာထဲမွာ
ငါအျဖစ္
ပရမာဏုျမဴအျဖစ္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္
"ငါ့ကိုေက်ာေပးထားေသာ
အိမ္ေျမွာင္မ်ားအေၾကာင္း"ဆိုတဲ့
ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ငယ္ေလးအျဖစ္
လြပ္လပ္စြာ
ပ်ံသန္းပါေစ
ပ်ံသန္းၾကပါေစ။
အဲဒါ ငါေပါ့
ငါကိုယ္တိုင္ေပါ့ကြယ္
ဟိုအေ၀းခပ္လွမ္းလွမ္း
ျဖတ္သန္းသြားေသာ အလြမ္းတစ္ခု။
သူတို႕က
ဘ၀တဲ့လား

ျငင္းခံုမေနပါနဲ႔
ထားခဲ့ေတာ့ေလ။

မိုးပြင့္မ်ား တဖြဲဖြဲရြာခ်
ညအေမွာင္ထုရဲ႕
လွ်ပ္စီးလက္ျခင္း အလင္းတစ္ခုထဲမွာ
၀ါးၾကမ္းခင္းအိမ္အိုေလးရဲ႕
ျပတင္း၀မွာထိုင္လို႕၊
အသံမထြက္တဲ့
ဂစ္တာအိုတစ္လက္ကိုပိုက္လို႕၊
မ်က္ရည္မထြက္တဲ့
ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔၊
အကုသိုလ္တရားရဲ႕
ေလာင္ျမိဳက္မႈေတြနဲ႔၊

အို . . .
ဒူးမေထာက္လိုက္ပါနဲ႔
ဘုရားသခင္ထံ ဒူးမေထာက္လိုက္ပါနဲ႔၊
အိပ္မက္ေတြ
အားလံုးဟာ
အိပ္မက္ေတြပဲကြယ္။

သိပ္သည္းက်ယ္ျပန္႔ေသာ
မြတ္သိပ္မႈႏွင္းထုထဲမွာ
၀မ္းနည္းစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊

ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ၊
နံရံေပၚမွာ မွတ္စုေရးရင္း
တျဖည္းျဖည္း ငါ အုိမင္းခဲ့ရ၊

လွပတဲ့အိပ္မက္ေတြမက္တုန္း
ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ထိ
ငါ . . .
ငါ . . .
ငါ . . .

ငါလား
ေနမင္းပိုင္စိုးေပါ့၊
သင္တို႔လား
ေနမင္းပိုင္စိုး မျဖစ္ႏိုင္တဲ့လူေတြေပါ့။ ။
(ငယ္ငယ္က လႊတ္ၾကဳိက္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာေလးမ်ားကုိ ျပန္စုစည္းထား)